همه دنیات یک وجب بود ...

یاد گرفتی چشمهاتو باز کنی ...

با گوشهات بشنوی ...

اشک بریزی ...

میبینی چقدر دنیات کوچیکه فقط به اندازه  خودته ...

همینطور که بزرگ میشی دنیاتم بزکتر میشه ...

اولین ماه رمضان عمرته و تو پنج ماهته ... نمیدونم کی قرار گامهای بندگی را برداری اصلا خدا میخواد که برداری یا نه ...

نمیدونم قرار مقدارو اندازتو با چی بسنجن ...

امیدوارم هر بار که زمین میخوری توان برخاستن داشته باشی ...

بنده کوچولوی خدا خاک شدن راه ورسم خودش را داره ...

زانو میزنم در مقابل چشمان خدا و سجده شکر بجا می آورم برای با تو بودنش ...